Termin Easter, użyty wyjątkowo w Biblii Króla Jakuba (Dz 12:4), bywa często łączony z jego domniemanym pogańskim pochodzeniem, saksońskim słowem Eostre (lub Ostara), które odnosiło się do bogini wiosny, której poganie składali ofiary w czasie zbliżonym do żydowskiego święta Paschy. Jednak jego głębsze i prawdziwe źródło tkwi w Piśmie. Jest on proroczo związany ze zmartwychwstaniem Chrystusa poprzez aluzje do „wschodu” i „gwiazdy” (np. Ml 4:2; Lb 24:17), symbolizujące wschód słońca i nowe życie. Wschodzące słońce, przechodzące z ciemności do światła, odzwierciedla śmierć, pogrzeb i zmartwychwstanie Jezusa. Tłumacze KJV najprawdopodobniej wybrali termin Easter, aby oddać to odkupieńcze odniesienie, a niekoniecznie, by podkreślić pogańskie skojarzenia Heroda.
Zob. The Dictionary Inside The King James Bible by G. A. Riplinger
Dlaczego zdecydowałem się zachować słowo „Easter” w polskim przekładzie?
Po pierwsze – z szacunku dla oryginału Biblii KJV. Moim celem jest oddanie nie tylko treści, ale również ducha i tonu tego przekładu. Niektóre słowa mają określone znaczenie historyczne, teologiczne lub stylistyczne, którego nie da się bezpośrednio oddać w języku polskim.
Aby oddać intencję i rozróżnienie zawarte w przekładzie KJV, postanowiłem pozostawić słowo Easter bez tłumaczenia. Tłumacze KJV również świadomie pozostawili pewne wyrażenia bez tłumaczenia z języka hebrajskiego czy greckiego, np. Corban, Anathema czy Maranatha. Uważam, że takie podejście najlepiej oddaje zamysł oryginalnych tłumaczy KJV i chroni przed zatarciem ich intencji.
Dlatego pozostawiłem Easter bez tłumaczenia. Podobnie jak w innych miejscach zachowuję angielskie wyrażenia lub imiona, które mają swoje teologiczne i stylistyczne znaczenie (np. Ezajasz, Godhead czy Sir).